Nga Vicki Squire/ The Conversation
Duke refuzuar atë që ai e quajti “keq informim” populist, nënkryetari i parë i Komisionit Evropian, Frans Timmermans, ka theksuar se: “Evropa nuk po përjeton më krizën e emigracionit që jetuam në 2015, por problemet strukturore mbeten akoma.” Komisioni thekson se niveli aktual i arritjeve është vetëm 10% e asaj çka ishte në “kulmin” e saj në 2015.
Por këto komente vënë në dukje faktin se e ashtuquajtura “krizë” e vitit 2015 u përcaktua si një nga bazat e një serie mitesh që reflektonin debatin rreth migrimit në Evropë. Për shembull, hulumtimet që unë dhe kolegët e mi kemi kryer në Mesdhe gjatë vitit 2015-2016 zbuluan frikën se pjesë të mëdha të popullsive të zhvendosura po zgjidhnin Evropën, sepse “destinacioni” i tyre i zgjedhur ishte thjesht i pabazuar, pa nevojë për të përjetësuar ankthet në të cilat e djathta ekstreme lulëzon.
Pasojat e politikave të bëra mbi supozime të tilla të pabazuara janë shumë të dukshme në Itali. Më 6 mars, në të njëjtën ditë kur Timmermans bëri komentet e tij, buldozerët dhe policia paraushtarake shkatërruan një “kamp emigrant” në San Fernando, afër Gioia Tauro në Kalabri, në Italinë Jugore. Ministri i brendshëm i ekstremit të djathtë, Matteo Salvini, përshkroi në një postim në tweeter se kjo përfaqëson një angazhim për mbylljen e qendrave të mëdha, ndërkohë që ulen kostot dhe rritet transparenca. “Ka nga ata që flasin, ka nga ata që veprojnë, “ pohoi ai.
Por ajo që duket se po ndodh në Itali është larg rishpërndarjes së “emigrantëve” nga kampet e mëdha në ato më të vogla, më financiarisht të qëndrueshme dhe më transparente. Njerëzit janë duke u kthyer në të pastrehë, në një shkallë masive. Përtej kampit informal për rreth 1500 njerëz në Kalabri, një qendër e shpërndarjes rajonale në shkallë të gjerë, e cila mirëpret 500 njerëz ishte mbyllur po ashtu në janar, në Castelnuovo di Portom afër Romës. Salvini tha se ata, me të drejtën për t’u strehuar do të zhvendosen në “struktura të bukura”.
Por si pjesë e të ashtuquajturit “dekreti Salvinit’ i miratuar në dhjetor 2018, mbrojtja humanitare për njerëzit që nuk kanë të drejtë për statusin e refugjatit, u hoq. Si rezultat, njerëzit të cilët ishin më parë të kualifikuar për mbrojtje janë hedhur në rrugë. Edhe ata të cilët tashmë kanë siguruar statusin e mbrojtjes humanitare në kohën e dekretit kanë filluar të mbajë peshën e këtij legjislacioni.
Majtas me asgjë
Rrëfimet e njerëzve të cilët mbetën pa asgjë, janë të zakonshme. Një person me të cilin fola së fundmi, nisur nga hulumtimet e mia mbi programin e korridoreve humanitare të Italisë, përmes së cilave refugjatët fluturojnë direkt në vend nga kampet e refugjatëve në Lindjen e Mesme dhe Afrikë, më shpjeguan :
Ne po përballemi me një situatë shumë të vështirë në Itali. Vetëm të mendoni se në janar struktura qeveritare në Castelnuovo di Porto, ka lënë më shumë se 50 njerëz në rrugë dhe në nuk mund të gjenim ndonjë zgjidhje alternative që të mund ti mirëpriste disa prej tyre në strukturën tonë të dedikuar (atyre që vijnë përmes) korridoreve humanitare.
E di shumë mirë se çdo të thonë veprimet e tanishme të Italisë për njerëzit të cilët papritmas kanë mbetur jashtë qendrës në të cilën ata kanë qëndruar për disa kohë. Një djalë i ri të cilin takova në Lampedusa gjatë vitit 2015, kur ai ishte vetëm 15 vjeç, ka qëndruar në kontakt me mua. Që nga ajo kohë, ai ka kaluar përmes procesit të azilit, ka fituar dokumente të cilat e lejonin atë të qëndronte në Itali për rrethana humanitare, dhe përfundoi studimet në Itali.
Para përfundimit të provimit të tij përfundimtar, mikut tim ju tha se atij i duhet të largohej nga qendra në të cilën kishte qëndruar që kur ishte 18 vjeç. Ai kërkoi të qëndrojë deri pas provimeve, për të cilën ranë dakord, por më pas, disa javë më parë ai nuk më dërgoi më mesazhe. Në fillim të marsit, unë mora një mesazh të shkurtër ku thuhej, “Sinqerisht, nuk jam mirë”, dhe më pas nuk dëgjova më prej tij për ditë të tëra. Kur u vura sërish në kontakt me të, ai më tha se kishte qenë “duke “bredhur” rrugëve të qytetit më të afërt për disa ditë, pasi u dëbua nga qendra për shkak të mjedisit gjithnjë e më armiqësor të krijuar nga dekreti i Salvinit në Itali.
Në 6 Mars, ai u rikthye në qendër për ta provuar edhe njëherë dhe për të pushuar. Ata e morën atë brenda, vetëm për ta kërcënuar se do të thërrisnin policinë për ta larguar atë, nëse nuk do të largohej vullnetarisht ditët në vijim.
Në rrugë
Ky është një shembull se çfarë ndodh në Itali, në një shkallë masive. Në muzg, stacioni i Termini në qendër të Romës fillon të bëhet më i gjallë, ndërsa flenë nëpër rrugë, shpaketojnë kutitë dhe i bëjnë gati trotuaret në përpjekje për të pushuar.
Implikimet e veprimeve të Salvinit janë shqetësuese, jo vetëm për “emigrantët” të cilët e gjejnë veten e tyre në rrugë, por gjithashtu edhe për shumë italianë. Një popullatë në rritje e të pastrehëve nuk është gjë e mirë për askënd. Salvini mburret se mbylljet e tij do ti shpëtojnë qeverisë italiane 6 milionë dollarë në vit. Por gjatë viteve të fundit një industri është rritur përgjatë këtyre qendrave të pritjes, duke ofruar mundësi punësimi për njerëzit lokalë. Mbyllja e qendrave dhe zvogëlimi i mbështetjes për ata që kanë nevojë për mbrojtje humanitare kufizon financimin e qeverisë për këto komunitete lokale.
Ky nuk është thjesht një problem Italian. Është gjithashtu një problem evropian. Udhëheqësi evropianë duhet të kuptojnë se sapo frika të mbahet rreth migracionit, ata do të vazhdojnë të dëgjojnë në mënyra që janë përtej kontrollit të tyre. “Kriza” mund të kalojë perspektivat e Timmermans, por për “emigrantët” që enden rrugëve të Italisë, një lloj tjetër krize është vënë në lëvizje.
*Citizens Channel /E.K/
