Burimi: Rowan Philp | Global Investigative Journalism Network
Në shikim të parë, historia e COVID-19 ka prekur thellësisht si nivelin profesional ashtu dhe personal të gazetarëve, nga traumat psikologjike dhe investigimet e rafinuara, deri te rreziqet shëndetësore për familjet e tyre.
Por ekspertët thonë se planifikimi, zakonet e përditshme mund ta bëjnë punën të menaxhueshme – vetë fakti i të punuarit dhe ndjesia se po bën diçka të mirë, mund të kthehen në një faktor force dhe motivimi që gazetarët mund ta shfrytëzojnë.
Rrjeti Global i Gazetarisë Investigative (GIJN) ka ofruar një sërë uebinarësh falas për gazetarinë investigative gjatë pandemisë. Në një nga këto aktivitete, gazetarët Bruce Shapiro dhe Maria Teresa folën me 166 gazetarë investigativ dhe redaktorë nga 53 vende të botës për strategjitë e të qëndruarit të shëndetshëm fizikisht dhe mendërisht ndërsa mbulojnë krizën.
Këshillat që ata dhanë ishin këto: mësoni, planifikoni, pushoni dhe komunikoni.
“Tribuja”
Reporterët që mbulojnë fatkeqësitë në terren përballen me të njëjtat përgjegjësi: të mos shkaktojnë më shumë dëm për ata që janë prekur, të kujdesen për shëndetin e tyre fizik dhe mendor. Sidoqoftë, me koronavirusin, reporterët , ashtu si audienca dhe burimet e tyre janë plotësisht të përfshirë në sfidat dhe ankthin e lidhur me pandeminë. Ata përballen një problem shtesë, përpjekjen për të mos lënduar të afërmit dhe famijarët e tyre kur kthehen në shtëpi.
Ndërsa Shapiro thotë se studimet tregojnë që gazetarët përgjithësisht janë të aftë t’i përballojnë traumat që shohin gjatë punës, natyra e zgjatur, gjithëpërfshirëse e pandemisë paraqet sfida dhe stres që mund të menaxhohen vetëm me planifikim.
“Do të jetë një periudhë disa mujore stresi dhe ankthi të kombinuara në vazhdimësi; duke mos ditur se si përfundon kjo histori; duke menduar se si do ta përballojnë njerëzit që duam”, tha Shapiro.
“Ka strese shtëpiake që janë unike në këtë epokë fizike të distancimit, të punës nga shtëpia dhe izolimi. Trurit i duhet kohë ripërtëritje dhe ne duhet të jemi aktivë në planifikimin e saj: planifikimin e ditëve tona, krijimi i kohës për kujdesin personal që dueht të shërbejë për ushtrime apo joga për të ulur stresin tonë biologjik”
“Po flasim shumë për uljen e kurbës se infeksionit, por ne si gazetarë duhet të mendojmë për të ulur kurbën e stresit – ne nuk që ajo të arrijë kulmin” thotë Bruce Shapiro.
Ai shton se reporterët duhet të bëjnë dallimin midis faktorëve që munden dhe nuk munden t’i kontrollojnë, dhe të mbështeten te kolegët dhe burimet e njohura të informacionit.
“Ne kemi nevojë të fitojmë kontroll mbi elementët e vegjël të kësaj krize mbizotëruese globale duke bërë punën tonë dhe duke planifikuar, kjo është një gjë që gazetarët investigativë e bëjnë më së miri”.
Gjetja e përqendrimit
Ronderos tha se tre strategjitë e saj për ndërtimin e qendrueshmërisë përfshijnë rritjen e përqendrimit, bashkëpunimit dhe vazhdimësisë – për t’i treguar audiencës dhe mendjes tuaj se bota është më e madhe se virusi.
“Ju duhet të kuptoni se çfarë mund të bëhët dhe çfarë nuk mund të bëhet, dhe thjesht ta lini të shkojë,” thotë Ronderos. “Bisedoni shumë me kolegët dhe redaktorët tuaj. Pjesa më e madhe e instinktit tonë është të fitojmë; të kemi një lajmin e parë, por në këtë pikë, duhet të bashkëpunojmë më shumë. Përfundoni ato histori që s’kanë lidhje me virusin, përgatitini ato dhe kurdo që të keni hapësirë, publikoni histori pa lidhje me pandeminë. Kontrolloni qeveritë që t’i kërkoni llogari dhe në fusha të tjera; kjo ju jep njerëzve të kuptojnë që bota do të vazhdojë. “
“Shumë njerëz, madje edhe familja dhe miqtë e mi mendojnë se janë të pafuqishëm; se ata nuk mund të bëjnë asgjë në lidhje me këtë krizë,”, thotë Ronderos., “ne duhet të bëjmë gjëra në lidhje me këtë si gazetarë. Do na bëjë të ndjehemi më mirë”.
Sigurisht, reporterët gjithashtu mbartin një barrë të veçantë, në atë që “ne zhytemi në imazhe dhe dokumente që mbajnë një ngarkesë të rëndë traumatike” shtoi Shapiro.
“Të gjitha studimet e bëra për gazetarët, në të gjitha llojet e krizave thonë se faktori i vetëm qës shkakton PTSD (çrregullimi i stresit post-traumatik) është izolimi social. Faktori i vetëm më i rëndësishëm i qendrueshmërisë është shkëmbimi i eksperiencës dhe llojet e tjera të komunikimit shoqëror. Gazetarët investigativë kanë tendencë të zhyten në punë dhe të përjashtohen nga bota. Ne duhet të zhvillojmë me qëllim ato lidhje kolegjiale, qoftë përmes uebfaqeve si kjo, bisedave më të vogla me kolegë ose edhe grupeve të mbyllura në Facebook”.
Familja ka rëndësi
Përveç ndjekjes së masave të rekomanduara mbrojtëse fizike, përfshirë përdorimin e maskave, dorezave dhe larjes së duarve , Ronderos thotë se reporterët duhet të ndajnë në mënyrë aktive ato udhëzime me anëtarët e familjes së tyre dhe të jenë transparentë rreth procesit të raportimit të tyre.
“Sigurohuni që familjet tuaja të dinë se po ndiqni udhëzimet e autoriteteve si Organizata Botërore e Shëndetit apo Komiteti për Mbrojtjen e Gazetarëve dhe që ju po përdorni të gjitha këto burime për t’u mbrojtur,” tha ajo.
Shapiro theksoi se për minimizimin e riskut duhet të përzgjedhim ndjekjen e atyre aktiviteteve që janë të domosdoshme në raportim, duke informuar në këtë mënyrë edhe familjarët për atë çka po bëjmë.
Le të jemi të sinqertë këtu, ndërveprimi social dhe raportimi përmban rreziqe për sigurinë personale, pasi ne nuk duam të bëhemi përhapës të virusit. Është e rëndësishme të vlerësoni kur mund të raportoni në një distancë të caktuar.
Shapiro tha se një punonjës shëndetësor i kishte treguar atij se ai i ndërron rrobat e punës në spital dhe i paketon ato në një qese plastike për t’i larë menjëherë në kthim.
Ronderos thotë se reporterët e bllokuar në shtëpi nga karantina, mund të mësojnë dhe të praktikojnë raportime me burime të hapura: “Ju mund ta përdorni këtë kohë për të mësuar më shumë rreth gazetarisë hulumtuese me burime të hapura. Bellingcat janë vërtet të mirë në këtë”.
Në një intervistë të mëparshme, Dr. Cait McMahon, drejtori i “Dart” në Azi, i tha GIJN se reporterët përballen me rreziqe të dëmtimit psikologjik në tre faza të punës së tyre: si dëshmitarë të ngjarjeve traumatike; në bashkëveprimin me viktimat; dhe në kanalizimin e atyre përvojave në raportim.
McMahon sugjeron që reporterët të kryejnë në mëngjes intervistat që kanë të ngjarë të kenë një ngarkesë më të larte emocionale, kur nivelet e energjisë janë më të larta, dhe se më pas duhet të bëjnë pauzë, një pushim dhe të shmangin nxitimin për të transkriptuar ato intervista, nëse është e mundur. Distanca duhet të jetë e përshtatshme tek intervistat ballë për ballë, dhe kontakti i syve mund të kompensojë atë fizik.
*Roëan Philp është gazetar dhe fitues i disa çmimeve. Aktualisht me qendër në Boston, Philp ka qenë kryeredaktor dhe shef i zyrës në Londër për Sunday Times të Afrikës së Jugut për 15 vjet.
Lexo artikullin e plotë: https://gijn.org/2020/04/13/how-reporters-can-flatten-the-stress-curve-while-covering-the-pandemic/?fbclid=IwAR2zoRcVwehjznUEq9JEHN0teeMO9god1uol8sAATGnCOVhudht-4HvLUlA
